TAK DOBRZE CIĘ ROZUMIEM FRYDERYKU

Wiersz mój dedykuję wszystkim ludziom, których dusza jest uwięziona, a serce woła o wolność.Gdzie myśl wyrywa się w przestworza,ku radości.

Zabrali mi radość serca mojego,
okradli mnie całkiem z mojej miłości,
wydarli też duszę dziecka małego,
zamknęli w celi o chlebie i wodzie.

Serce moje biedne i dusza płakała,
a gardło dusiły łzy strasznej rozpaczy,
więc chociaż do słońca wyrywać się chciałam,
w kajdany zamknęli me serce, co płacze.

Łzy ciekły po twarzy gorące i słone,
a dusza, jak niewolnik zamknięty w klatce,
niczym skowronek, ptaszek uwięziony,
któremu wolności ukradziono łaskę.

Więc pod niebem śpiewać nie może ptaszyna,
bo smutek ma w sercu i żal jego wielki,
a kiedy do słońca się wznosić zaczyna,
znowu z oczu kapią wielkie łez kropelki.

Więc oddajcie, proszę mi wolność i miłość,
by dusza i serce moje wolne było,
bym polecieć mogła pod błękitem nieba,
na skrzydłach pegaza, tego mi potrzeba.

autor

Eurydyka12345

Napisany: 2008-11-06 Dodano: 2008-11-28 10:20:58

Ten wiersz przeczytano 1695 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie