Tak szalenie, że aż normalnie

Tłoczę je. Wolniej niż większość ludzi. Chowam, magazynuję. Są tam, gdzieś, głęboko. Być może czekają na właściwy moment, a być może po prostu gubią się w drodze od serca do ust. Nigdy się nie dowiemy, prawda? Jaki czynnik, jaka dźwignia by uruchomiła ten proces? Zdanie wypowiedziane po mistrzowsku. To broń, narzędzie lepsze od każdego innego. To domena sukcesu. Ale przede wszystkim, domena namiętności. Lodołamacza. To szczęście, to dar i moc.

Myśli, których nigdy nie wypowiem chowają się, boją i odczuwają kompromitację, zanim na jej zaistnienie w ogóle pojawi się szansa. Słowa wypowiedziane bolą, ale te niewypowiedziane są dużo gorsze. W całej swojej okazałości niszczą od środka, jak tętent kopyt szalejących koni trawę pod nimi. To dar nie mający właściciela. Nie ta puszka. I bez otwieracza. W chłodni o której dawno zapomniano.

Kocham cie.

A kiedy nie kocham, tęsknie. Gonię w labiryncie za ciągiem, który trzeba by wypowiedzieć. Za tą radością, bombą, która wywoła uśmiech. Każdy ma swój klucz, tak samo jak swoją historie i walkę czy bitwę. Drzemie w nas to, impuls, przycisk. Przecież każdy jest gdzieś tam w głębi romantyczny.

Kocham cie.

Tak szalenie, że aż normalnie.

autor

kha1

Napisany: 2012-02-08 Dodano: 2012-12-23 18:56:14

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie