Tam gdzie...

Na krańcu codzienności.
Zastrugany portal -
sosnowa krata
spowita aluminium.
Odzyskujesz pigment.
Źrenice się poszerzają.

Pęka Zasłona.
Czarny pył płynie ku górze.

*
I znowu przed zaparowanym
lustrem. Nie widząc swej
twarzy. Klucz zawieszony na
szyi otwiera malutkie
drzwiczki. A potem
skarpla się żal za żalem.

Pęka Zasłona.
Cienie delikatnej pomadki.

*
Kiedy stopnieje zastygły
wodospad. Wszystko poleje się
zwykłym nurtem. Wtedy ponownie
staniesz. Na krańcu świata.
Tam gdzie diabłu się mówi
dobranoc.

autor

Codeguy

Dodano: 2005-06-19 19:25:51

Ten wiersz przeczytano 368 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie