Tańcząc szalenie

Tańcząc szalenie, rój pszczół uwija się pośród wrzosowiska.
Jesienne słońce składa pocałunek na licach swej kochanki ziemi.
Jej modlitwy majestatycznie unoszą się wraz z dymem ze ścierniska.
A my, w tym teatrze codziennych cudów, nieprzytomnie w siebie wciąż wpatrzeni.

Ciągle nie mogę pojąć, jakim trafem w stogu siana odnalazłem igłę?
Dziś wiem, że uszyjesz mi świat od nowa.
I że dzięki tobie jak odlew z brązu martwo nie zastygłem.
I choć brzmi to niepoważnie, to niepuste słowa,

Bo kiedy cię nie było, pszczołę tylko z żądłem kojarzyłem.
Przed oczami tylko jedna strona medalu mi świeciła.
O bogactwie, sławie, pięknych dziewic haremie wciąż marzyłem,
Jakby w tych błahostkach była jakaś twórcza siła.

Teraz, gdy z uśmiechem, w twe głębokie oczy patrzę wręcz szalenie,
Tańczę nieprzerwanie, tańczył będę nawet na swym grobie,
Bo choć tak wiele już umarło, jednak żyje we mnie to pragnienie,
Które tylko dzięki twej miłości odnalazłem w sobie.

Nie chcę już być królem, lwem wśród zwierząt, dumnym kotem.
Wolę z tobą, w ciszy leżeć na kwiecistym kobiercu.
Nie chcę już być panem świata, nie chcę niczego, co skrzy się złotem.
Ja pragnę tylko…pragnę zawsze tańczyć w twoim sercu.

autor

rudibraun

Dodano: 2008-12-10 13:26:43

Ten wiersz przeczytano 624 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie