Cogito ergo sum

Ugryzła go mrówka, dlatego ją rozdeptał.
Nierozumny owad, niepotrzebny nikomu
Wracał do kopca, jednak nie dotarł do domu.
On potem psa kopnął, bo mu wodę wychłeptał.

Ja patrzyłem w zadumie na to wydarzenie.
Cóż, głupi kundel na karę w końcu zasłużył.
Nikt nie będzie przez nas ustalonych praw burzył.
Rządzimy, bo ludzką domeną jest myślenie.

Zatrzymamy czas, rozproszymy wszystkie chmury,
Pogodę będziemy sterowali pilotem,
Postawimy nasz własny, nie zwierzęcy totem,
Bo rozumu nie zatrzymają żadne mury!

Ci, którzy nie myślą – nie żyją, nie istnieją.
I dlatego też powinni nam służyć wiernie.
Rozum – siłą, dlatego nie stoimy biernie,
Gdy ktoś chce nas zniewolić. Dalej! W bój z nadzieją!

My, mądrzy, dumni, gdy ktoś nam w interes godzi
Wypowiadamy wojnę nie szczędząc oręża.
Jednak w tej walce żaden człowiek nie zwycięża,
Bo służba mamonie cierpienie tylko rodzi.

Dziś, przez sztuczne słońce ogrzewana jest Ziemia.
By myśleć musimy schować je do portfela.
Ono plamy na naszym sumieniu wybiela.
Tak przez całe życie. Myślę – a więc mnie nie ma!

autor

rudibraun

Dodano: 2008-12-09 12:54:32

Ten wiersz przeczytano 1856 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Sylabiczny Klimat Wrogi Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie