Taniec Słoneczka i Ziemi

Słuchajcie dzieci wesołej bajeczki,
Nim oczka zmrużycie i nim zaśniecie,
Jak Ziemia przyjaźni się ze Słoneczkiem,
I ile szczęścia to daje na świecie.

Więc tańczy Słoneczko z Ziemią wesoło,
I kręcąc się kręci Ją wokół siebie,
A Ona radośnie hula wokoło,
I mocno trzyma za Jego promienie.

I tak jest szczęśliwa od tego tańca,
Gdy wszechświat muzyką w Jej wnętrzu płonie,
Że jeszcze się sama wkoło obraca,
Z wdzięcznoscią schylona w wiecznym ukłonie.

Swój blask i ciepło w podzięce za taniec,
I za to, że dotrzymuje Mu kroku,
Słoneczko Ziemi od zawsze swe daje,
A Ona ukłon i stąd pory roku.

A przez Jej obroty jest dzień i jest noc,
Więc kręci się po tanecznej orbicie,
W swej sukience z wody, co daje Jej moc,
Którą ze Słońcem zamienili w życie.

Bo kiedy Ziemi przyjrzyjmy się z bliska,
To lepiej widać Jej radość bez końca,
I cuda, które zrodziła nam wszystkie,
Dzięki przyjaźni i tańcu ze Słońcem.

Mamy tu drzewka, rośliny, zwierzątka,
I morza i lądy i ptaki słychać,
I tyle powietrza w każdym zakątku,
By wszystko to mogło być i oddychać.

Jest cisza i tęcza i echo i wiatr,
Jest wdzięczność jest śmiech, szacunek i podziw,
Zapachy, kolory i dotyk i smak,
Jest radość, nadzieja i cud narodzin.

I by się tym wszystkim cieszyć są ludzie,
A w każdym serce, stworzone by biło,
I wyobraźnia jest by się nie nudzić,
I żeby mogli też kochać jest miłość.

Ich taniec choć ten sam, ciągle się zmienia,
Gdzie Ona się chyli w pędzie szalonym,
Tam On Jej wysyła swoje promienie,
A my widzimy to jako sezony.

I tak na początek dają nam Wiosnę,
Przyroda ze snu się budzi powoli,
Powietrze wibruje bardziej radosne,
I człowiek zaczyna pracę na roli.

I kwitną pąki i łąka się zmienia,
A każdy strumyk zaczyna się spieszyć,
Wychodzą z norek najmniejsze stworzenia,
By jak najwięcej się Wiosną nacieszyć.

A gdy się wszystko nagrzewa jest Lato,
Więc pełne owoców stają się sady,
I tyle nektaru wycieka z kwiatów,
Że pszczółkom ciężko ze wszystkim dać radę.

Przyszłe jedzenie dojrzewa na polach,
W kolory strojnych urodzaju szatą,
Dzieci szczęśliwe, że szkoła nie woła,
Ciesząc sie chwilą wychwalają Lato.

A potem Jesień przychodzi po błocie,
Przez las się przetacza, chłodno i mgliście,
W czerwieni i żółci, w brązie i złocie,
By potem na koniec zdmuchnąć mu liście.

I długie wieczory są od tej pory,
Każdy szukuje coś bez zbędnych minek,
Zwierzęta zapasy, ludzie przetwory,
A Jesień przyrodę na odpoczynek.

Ostatnia jest Zima, w białym futerku,
To ona do snu okrywa przyrodę,
Lekką, puszystą, śniegową kołderką,
A zmarzniętą wodę przykrywa lodem.

Choć krótkie są dni i ciemne poranki,
I chociaż za zimna jest odrobinę,
Przynosi święta i woła na sanki,
Więc wszystkie dzieci czekają na Zimę.

I tak co roku bez najmniejszych trudów,
W swym pięknym tańcu trwajacym bez końca,
Dają doświadczać nam tych wszystkich cudów,
Więc jak tu nie kochać Ziemi i Słońca.

Dlatego co wieczór, magicznym słowem,
Za wszystko wokoło, kochane dzieci,
Gorąco zachęcam, by podziękować,
Gdy oczka zmrużycie zanim zaśniecie.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-10-11 Dodano: 2022-10-11 04:26:23

Ten wiersz przeczytano 1825 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bajka Klimat Radosny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie