Te same jądrowe wybuchy

Uduszona trawa dusi moje żyły,
Moje nerwy są jak stal – łatwo się topią.
Więc podpal mnie, stop moje życie,
I powiedz Stop!

Zatrzymaj mnie nad przepaścią,
Skieruj moje oczy prosto w przestrzeń życia,
Ukaż mi ból i siłę niewoli,

Znowu słyszę głosy - podpowiadają mi coś,
To chyba nie po chemii w mojej głowie.
To ja, znów ja i trzeci raz ja.
Jak po jądrowym wybuchu podziwiam piękno śmierci.

Siedząc w fotelu,
Tylko spojrzeć w okno,
Spójrzcie na fale, obijają się o brzeg.

Nie wpadają mi do głowy,
Nie wpadają mi motyle,
Do uszu nie wchodzą mi owady,
Nie powiem ci nic o oknie,
Bo sam nie wiem co widzę.

autor

Quvill

Napisany: 2006-08-20 Dodano: 2006-09-05 11:47:47

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie