Teatr
Epizod dziecięcy
Na deskach miś
I pustka która snuje
Nikłe wspomnienia
Pianino gdzieś gra
Barwę ma smutku
Łza zostawia ślad
Gdzie życie było
Widzowie już wyszli
Zostałam złapana
W sidła przeszłości
Myśli farbowane na czerń
Bo to teatr życia
Spustoszała scena
Tylko ja igram nadal
Z ciszą usłaną na fotelach
autor
Biala Oleandra
Dodano: 2009-03-26 17:26:34
Ten wiersz przeczytano 881 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Wiersz smutny a cisza usłana na fotelach jest
przejmująca
Bardzo , bardzo mi się podoba - piękny i pięknie
napisany wiersz, bardzo ciekawy
- dla mnie taki inny, dla mnie to "cudeńko"
/ nie potrafię dobrze go skomentować ale jestem pod
wielkim wrażeniem/.
Życie to sztuka
grana na deskach teatru istnienia,
to przedstwienie , które często się zmienia.... Podoba
mi sie twój wiersz, pełen tęsknoty za
niedopowiedzianym...
i to jest chyba pierwszy wiersz na tym portalu, który
zwrócił moją uwagę
pełen metafor ubranych w łatwe słowa. i te farbowane
myśli
super!
Ten teatr życia igra bardzo ze wspomnieniami na
zapełnionej nimi scenie... Piękny wiersz...
"Cisza usłana na fotelach" piękne słowa - pozdrawiam
bardzo nostalgiczny wiersz,wzrusza i poruszyl mnie w
koncowej fazie...