Teatr Jednego Aktora

Czas płynie nieubłaganie,
A ja…
A ja w swój teatrzyk się bawię.
Chociaż tak naprawdę to nie zabawa,
Tylko trudna i żmudna przeprawa.

Często chodzę w niedopasowanym humorze,
Nie wspomnę już o moim ubiorze.
Wewnętrzna siła mnie podnosi
Jak dźwig do góry unosi.

Choć kiedyś wszystko stracę,
To z dnia na dzień się bogacę.
Zapewne będę tym znanym nieznanym,
Gdzieś przez publiczność zapomnianym.

Przez tę publiczność, która rzadko mnie odwiedzała,
A jeśli już to robiła – to zazwyczaj gwizdała.
Takim właśnie jestem aktorem…
Chyba powinienem zostać manipulatorem.

Potrafię wszystko zmanipulować,
Tylko… moje życie pewnych planów nie może wykonać.
Niektóre akty z mojego przedstawienia
Powinny być do wyrzucenia.

Jednak najlepsze jest to,
Że Teatr Jednego Aktora
Wciąż porusza się autostradą do piekła,
Z której wena jeszcze nie uciekła,
A jeśli odejdzie gdzieś ona w las,
To wspomnę ten nietuzinkowy czas.

autor

Damian_B_710

Napisany: 2016-11-04 Dodano: 2016-12-09 14:11:02

Ten wiersz przeczytano 1481 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie