Ten promień
Pamiętasz – lato, wstawał świt,
a niebo zachwycone
poranną ciszą siwej mgły,
zerknęło w naszą stronę.
Złapałeś w dłonie promień, nim
do ziemi zdążył dobiec,
z pokorą w sercu dałeś mi
stęsknionych marzeń morze.
Za oknem cisza, lato śpi,
skorupa skuta lodem,
a tamten promień ciągle lśni,
ogrzewa serca młode.
Komentarze (24)
Jak ładnie melodyjnie, sam się czyta :)
Cieplutko...
Ten cieplutki promień niech ogrzewa wszystkie serca.
Piękny wiersz. Pozdrawiam serdecznie
No i ciepło się zrobiło:).
Buziaki, Magduś:)
Jak pięknie i ciepło splecione "wtedy" z "teraz":)))
Wspaniale optymistyczny wiersz z dodatkiem ciepła
które lubimy w sercach też.Pozdrawiam.
Otuliłaś ciepłem Magdo po raz kolejny, jak dobrze, że
mogę ogrzać się u Ciebie, dziękuję. Pozdrawiam
serdecznie:-))
Wspomnienia - ujęte w pieśń miłości "a tamten promień
ciągle lśni" Ponad czasowa refleksja, bardzo na tak.
Pozdrawiam serdecznie
Pięknie i ciepło o miłości.
Napisany sercem i uczuciem.
Pozdrawiam serdecznie.
poczułem cudowne ciepło
magiczny klimat
pozdrawiam
Miłość to wielkie słowo,
Ten tylko go rozumie,
Kto chociaż raz pokochał.
lubię czytać Twoje wiersze, dają ciepło :-)
Pięknie, miłość to także pokora i oddanie...pozdrawiam
:)
Ciepły, cieplutki. Ale z tym promykiem to i kaloryfery
niepotrzebne. Mam nadzieję, ze darczyńca dodatkowo
otacza peelkę ciepłymi ramionami.
Na zimę jak znalazł.
Bardzo mi się spodobał wiersz.
Też bym tak chciała.
Bardzo fajny, zanurzyłam się po brzegi w marzeniach...
Pozdrawiam 'D