Ten zagubiony

przeplatany czarnymi nicmi obledu
zatraca sie w absurdzie zycia
szuka odpowiedzi
krazy niczym pies wokol wlasnego ogona
jest, a go nie ma
czuje,a jest obojetny
smutek miesza z euforia
zachwyt naprzemian z zarzenowaniem
tworzy zasady
by miec co lamac
jest silny w swej slabosci
slaby w bezsilnosci
nie walczy-
bo boi sie porazki
miast miec nadzieje na triumf
choc biega kiepsko-
ucieka
nie stawia czola-
chyli je
kocha-
bez wzajemnosci
czlowiek przegrany juz przed meczem

autor

Jerzy Munkiewicz

Napisany: 2005-09-30 Dodano: 2005-10-03 16:19:41

Ten wiersz przeczytano 409 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie