Teraz nikt mnie nie znajdzie

Byłem na ziemi, byłem w przestworzach
Stąpałem po bezkresnych stepach i morzach
Szukałem miłości, ludzkiego dotyku
Znalazłem jedynie odbicie w stumyku
I ujrzałem w odbiciu nie ją lecz siebie
Spojrzałem w górę. Na błekitnym niebie
Chmur czarnych i złych rysowały tysiące
Zakrywając dotąd jaśniejące słońce

Straciłem więc nadzieje na jakiś początek
Najchętniej bym się ukrył w najdalszy świata kątek

W tej chwili widze tylko jedno rozwiązanie
Więc co miało się stać niech się teraz stanie
Otwieram zamykam – już po raz ostatni
Odzczuwam już tylko ból ojca i matki

autor

ludevik

Napisany: 2003-02-01 Dodano: 2004-07-23 15:00:03

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 112

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie