Tęsknota zmienia...
Człowieku! Proszę wróć do mego świata!...
nie piszę wierszów
już nawet nie śpiewam
z tęsknoty za tobą...
cholera! umieram...
żyć nie moge tak dłużej,
bo tęsknie za marzeniami
to jest tak ludzkie, tak proste
tak cierpieć nie moge dalej
ból w środku i smutek rozdziera
wnętrzności
a ja nieporadna siedze w samotności
chciej stanąć tu przy mnie,
przytulić i przyrzec
mówiąc: to sen tylko
i ten koszmar zniknie...
człowiekowi za którym tęsknię...
autor
jesienny kasztan
Dodano: 2005-09-11 20:40:44
Ten wiersz przeczytano 448 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.