to ja

to ja
pomarszczony i siwy,
śmiertelnie zmęczony,
dwudziestoletni starzec,
nie wiem
po co istnieję
niczego już nie szukam
ostatni kawałek siebie
zgubiłem w kolejce po chleb
nie było warto walczyć,
zrozumieć, jakoś nie chciał nikt
i sam na torach marzeń
rozbiłem się o mur
czasem, gdy sen się nie zjawia
przychodzą słodkie słowa modlitwy
ale, nawet On
zapomniał że jestem

autor

wiedźmiak

Dodano: 2005-07-07 09:33:48

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie