To nie był zwykły dzień...

I znów kolejny dzień się zaczyna...
To piątek-już prawie weekend się zbliża.
Budzik dzwoni natrętnie o siódmej rano,
Informując mnie, że pora już wstać.
I jak zawsze nie mam siły by się podnieść
Bezlitośnie uciekające minuty każą mi wstać!!!
Wlewam wodę do czajnika i podpalam gaz,
Gorącym wrzątkiem zalewam kawę..
Nie ma jak poranna gorzka kawa i papieros.
W końcu zakładam płaszcz i ruszam do pracy...
Idąc ulicą mijam niewyraźne twarze ludzi,
Którzy biegną i zatrzymać się już nie potrafią.
Potem padam w wir pracy, by myśleć o niczym.
Nicość też potrafi być piękna,
Trzeba tylko nauczyć się to piękno dostrzegać...
I na koniec dnia zajęcia sportowe,
By rozładować nadmiar energii...
Po całym dniu, wyczerpana wracam do domu...
Myślę tylko o kąpieli i o tym, aby zasnąć.
Każdy dzień jest taki sam...
W piątek usłyszałam dzwoniący telefon...
Ten dzień nie skończył się jak każdy.
Przypomniałeś mi co znaczy tęsknić i marzyć...
Co znaczy być komuś potrzebnym...
Zapaliłeś mi światło – światło nadziei,
Która zapomniała już o swoim istnieniu.
Już każdy dzień nie wygląda tak samo,
Bo już nie myślę o nicości,
Tylko myślę o Nas – dziękuję...”

autor

edi

Napisany: 2006-12-05 Dodano: 2006-12-05 20:36:20

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie