***/to nie jest wiersz/

Dziekuję i wszystkiego dobrego.

Udanego weekendu Halino :)

niesamowicie oddany trudny temat wg mnie zakazanej
aborcji

zmegi - bardzo dobrze zrozumials to co jest
powiedziane w wierszu, dziekuję serdecznie:)

dzieki Sławku za obecność, to na szczęscie, nie moja
autobiografia. Moje dziecko, choc odeszło za szybko,
cieszyło się zyciem, mogło biegac, tanczyć, uczyc sie
z innymi dziecmi, chodzić na dyskoteki, kochać się z
chłopakiem - żyć, choć za krotko:(

Półuśmiechu - tak, masz słusznośc.

Wstrząsający obraz przedstawiłaś Halino. W pierwszej
chwili sądziłem, że autobiograficznie przedstawiłaś
znany mi, tragiczny fragment Twojego życia.
Nie możemy nic zrobić. Spartanie zrzucali słabe
jednostki z góry, oszczędzając im i rodzinom
cierpienia.
Ale my jesteśmy moralnie dalej... Naprawdę dalej?

zapominanie jest jak lekarstwo, bez którego sie
umiera. Przedawkowane, przechodzi w obojętność lub
cyznizm.

Dramatyczne jest życie Małgosi i jej mamy...Mam
wrażenie że ten wiersz jest o cierpieniu matki i
dziecka które już rodzi się nieuleczalnie
chore...jednak kobieta musiała urodzić mimo że było
wiadomo jak będzie wyglądało ich życie...to jest
bardzo dobra refleksja na czasie tego co teraz się
dzieje i że nie powinno tak być ...Przepraszam ale tak
rozumiem wiersz i przekaz...Pozdrawiam cieplutko:)

Witam.
Nikt tego nie zrozumie kto tego nie doznał.Przepraszam
jesli Cię uraziłem swoim do du..wierszem-szaisem,ale
nawet w lesie wszystkie drzewa równe nie są.Pozdrawiam
serdecznie

nie mam już sił tłumaczyć o co chodzi

dzięki fatamorgano, milego wieczoru:)

Cii-szo, czytam Twój, jak piszesz, nie wiersz i
całkowicie się z Tobą zgadzam. Niektórzy piszą tu o
heroizmie, bohaterstwie opiekunów i matek. Zgoda, to
są cudowne osoby, ale jakim prawem ktoś ma czelność za
nich decydować! Za chwilę ustawami w porozumieniu z
kościołem będą nam organizować życie. Ja też się nie
zgadzam!!!
bardzo dobry mz, potrzebny wiersz!
Pozdrawiam serdecznie.

czytam komentarze i zastanawiam się co do tego ma
kościół? To bezwarunkowa miłość najczęściej rodziców
każe opiekować się niepełnosprawnymi, a wiem o czym
mówię, bo mam bratanka- już dziewiętnaście lat jest
całkowicie sparaliżowany ( w chwili wypadku miał
dokładnie osiemnaście lat).

anula 2 - wytrzymałam dwa miesiące w Hospicjum, jako
wolontariuszka, ale wcześniej byłam ze swoim Ojcem,
dzieckiem w cierpieniu.
Oni jednak nie cierpieli od narodzin.

Ten wiersz mówi o skazanych na NIEŻYCIE od urodzenia.
Poza nami, kobietami podejmuje decyzje ktos, kto nie
ma pojęcia o cierpieniu! Nie piszcie mi proszę o
błogosławienstwie cierpienia przez Boga. On nic nie
może zrobić, jest bezsilny. Umrzeć na krzyzu? Każda
matka i takie dziecko o którym jest mój tekst umiera
na tym Krzyzu w każdej sekundzie, więc nie wołajcie
Boga pod ten wiersz.

Rozczuliłam się nad Twoim wierszem.
Byłam na kazaniu rekolekcyjnym w
kościele."błogosławiony ten dom, gdzie poczesne
miejsce ma starzec, lub kaleka"- wołał misjonarz. Po
śmierci mamy zostało nas dziewięcioro sierot. Ja
miałam jedenaście lat i to mnie przyszło przez 32
lata pielęgnować siostrę kalekę i potem ojca prawie
przez 8 niewidomego. Bez grosza jakiejkolwiek
zapomogi, bo kiedyś nie było Opieki Społecznej. Serce
mi pęka na wspomnienie, do dziś nie mogę o tym myśleć
i pisać. Moi chorzy przetrwali i ja z nimi.
Pozdrawiam.

Prawdziwy dramat, który przemawia swą ciszą. Ciosy z
każdej strony. Wstajesz i świadomość wstaje z Tobą.
Rozpacz.... Ale Bóg błogosławi to cierpienie - umarł
na krzyżu. Upadał pod jego ciężarem - nie raz....
Wiem, jak boli każda minuta, nie da się tego
powiedzieć. Należeć do bohaterów tego świata - to być
heroicznym dawcą miłości. Bardzo się wzruszyłam.....

Kiedyś byłem Ci-szo w hospicjum, przez kilka godzin
obserwowałem dramat Tych ludzi, przez tydzień
dochodziłem do siebie. Minęło cztery lata i nadal
mam wyrzuty sumienia, tego się nie zapomina.
Pozdrawiam Ci-szo, myślę że cisza jest tutaj
najbardziej odpowiednia.