To ty!

Białą ścieżką podążam przed siebie,
Pomiędzy drzewami zatracam się,
Obmyślam plan na życia sens,

Ukrywam smutek w białym puchu,
Zostawiając daleko stąd jego cichy szmer.
Szczęście skradnę promiennemu słońcu,

I przywłaszczę sobie niczym klejnotów sznur.
„Przeklęta Złodziejka!”- okrzyki się zbiorą,
lecz bronić mnie nikt nie ma tchu.
Na końcu drogi ujrzałam Cię,

Chodź nie wiedziałam czego chcesz,
Zbliżyłam się, twe oczy iskrzyły
Stopiły serca lód i ogrzały je
Aby znów biło głośno,

Bez utraty tchu, niczym
koń szarżujący z
dżokejka na grzbiecie, po torze
O swego życia smak i sens.

To ty!

Czarna1229.

autor

czarna1229

Napisany: 2009-04-15 Dodano: 2009-04-28 17:40:29

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie