Trąby

Refleksyjny wiersz. Takie są smutne odejścia.
Pozdrawiam

Bez ironi pisze te słowa gdyż ten wiersz dotyczył
bliskiej mi osoby.

Tak się cieszę że te słowa wprost pisane na kolanie
mimo skrótów i patosu znamienitych ma uznanie
Dziękuję i pozdrawiam

Skojarzyło mi się (chyba podobnie, jak przedmówcy) ze
sceną pogrzebu Wołodyjowskiego:

Nieprzyjaciel dobra trwoni,
Co je ma Rzeczpospolita.
Trąby grają nam do broni,
Ale broni nikt nie chwyta.

Augiasza oczyścić pora
Stajnię od lat nie sprzątaną,
Ale żywi toną w sporach...
Ale zmarli nie powstaną...

Refleksja i przemijanie, tak już jest niestety. Ale
warto ten temat mieć w sercu - każdy z nas miał jakieś
pożegnania, każdy z nas poczuł stratę ..... Pozdrawiam
serdecznie. Bardzo ładne strofy....

Nie wiem dlaczego zamiast o odejściu i końcu naszego
żywota wiersz skojarzył mi się z ojczyzną może ma w
sobie trochę więcej patosu

ta gra na trąbkach na cmentarzu przyprawia o drżenie
serca.

No cóż, jak trąby na śmierć, to nie ma odwrotu. Wiersz
dobry w formie i treści.
Pozdrawiam :)

dobre.
To nie chodzi o poprawkę. Tak pozwoliłem sobie to
przeczytać.
"jak na trwogę".

Smutne, jednak wierzę w ponowne spotkanie z
bliskimi...
Pozdrawiam serdecznie.

Trudne są chwile, gdy bliska osoba odchodzi w
zaświaty. Wówczas myśl, że na nas tam czeka i się
spotkamy - łagodzi smutek. Pozdrawiam serdecznie:)

zastanawia wiersz.
podobają mi się słowa.

piękny a zarazem smutny wiersz,
nasi bliscy tylko nas wyprzedzili w ziemskiej
pielgrzymce ,ale kiedyś
przyjdzie do ponownego spotkania,
pozdrawiam serdecznie:)

To takie nasze ziemskie Jerycho, które nikogo nie
mija, bo Śmierć jak niechciana lelija zakwita
bezwonnie i zabiera spokojnie. A po zabraniu prowadzi
w nieznane.