O trawach, o trawach

Na końcu wsi przy lesie stoi stara stodoła,
pochylona od dawna. Stamtąd uciekła ciotka. Maria - ta 'bez chleba'.
W stodole został Janek, miał dwadzieścia lat. Budził dzwony.
Dzwony! Na Anioł Pański w południe.

Umilkły. Ziemia nie drży, ale czy jest cicha? Słuchaj, uważnie słuchaj.
Z oddali przeciez słychać, jakby do drzwi pukanie. Ten dźwięk
drażniący uszy - szarpana strzałem cisza.
Czy las ją tylko pamięta?

Czarno-czerwone kolory, krzyki, rozcięte brzuchy, niemowlęta zadźgane.

Wiem, że trzeba wybaczać,
iść naprzód i nie dotykać
tamtej suchej trawy. Miała kolor jak maki,
później ciemniejszy - rdzawy.

Pamięć i wieczne czuwanie -
bo trawa, rani dłonie! W niej dzwony i nasz Janek.

Nie dotykajcie trawy.

Pierwsza wersja tego wiersza jest w moim archiwum pod tytułem "Tamta krew". Musiałam dodać co nieco...

autor

cii_sza

Napisany: 2018-05-21 Dodano: 2018-05-21 19:27:45

Ten wiersz przeczytano 1266 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie