Trenuję...trenuję...

Trenuje,wciąż trenuje...
Wśród chodzących ludzi niewinnych
Wypatruje mądrość poezyjną
W której czasem mogę zaistnieć
Zaistnieć
Ale bardzo rzadko przez krótką chwilę

Trenuje,cały czas trenuje
Z bólu wyciskam łzy z oczu
Lecz me ukochane wiersze
Tylko moje
I tylko wzorujące mą wiedzę poezyjną
Nie zostawiłbym nigdy na zboczu
Bo to są ważne cząstki
Wyodrębniające moją starą
Ale ważną wiedzę
I będe się uczył pisać nawet w gorszych okresach w mym życiu

Trenuje i nie mogę przestać
To chyba dobrze
I niech tak pozostanie
Do końca mych chwil
Bo ja nigdy nie przestanę
Swych myśli przelewać na papier....

Trenować,to nie tylko znaczy uczyś się.... Ja będę o tym pamiętał..

autor

Smithozaur1992

Napisany: 2008-12-02 Dodano: 2008-12-02 19:12:51

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie