truizm poety bez serca

Wichrowy dzień
w mieście wiecznej ciszy -
stolicy pogrzebanych emocji,
budzi do śmierci,
drwiąc z bohaterów młodości,

deszczowy płaszcz
ukrywa słabość
izolując ostatnie krzyki
kamiennych wartości,
buduję pomnik iluzji
z ruin marzeń,

miałem chwycić
historię
i czyny spisać,
nieśmiertelnym zasnąć
kochając życie,
a nie pamiętam jak żyć,

wieczność
tkwiła w sercu,
które niewdzięcznym
czasu nie skąpiło,
i zostało samo
wyparte w planach głupca,

Dusza szarpie się ze światem,
milczącym nocą
próbując wydrzeć
meritum słów,
przegrywa i upada
tuląc niebyt,

kartki wstydem oplatam
resztką wspomnień
o potędze myśli,
bo to truizm
zrodzony pośród samotności
wolności serca,
oddanego za strach…

została pustka
i wiara

autor

D.L...

Napisany: 2010-04-07 Dodano: 2010-04-07 00:38:47

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie