TUŁACZKA

A zapomina się tak:
najpierw blask oczu blednie,
potem tembr głosu cichnie,
a ostają jeno kontury dłoni,
w alejach nocy odciśnięte,

więc wyposażyłam je w ostrogi,
powlekłam szlachetnością,
pomalowałam patyną,
kazałam grać; Chopina, Mozarta, Bacha,
by skazane na tułaczkę po klawiaturze,
nigdy nie były samotne,
by skazane na wędrówkę od wiesza do wiersza,
rozumiały myśli obiema rękami.

Tak mało się ludzi przy wierszu zatrzymuje...

autor

HANA

Napisany: 2007-03-12 Dodano: 2007-03-12 18:30:37

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie