Ty kroczysz

Ty kroczysz Pani przez wieki
Powodujesz strach i trwogę
Ból, cierpienie, żałość, męki
Brukiem są na twoją drogę

Gdy oblicze zwracasz swoje
Na biednego robotnika
Człek przegląda życia zwoje
Czas nie długi cierpiętnika

Ty przecinasz życia wstęgę
Ostrzem wielkim niestępionym
Skracasz i przedłużasz mękę
Swoim strzałem niechybionym

To przez Ciebie matka płacze
Sensu życia wtedy szuka
Do wiar wszelkich drzwi kołacze
I do Ciebie też zapuka

Uczyniłaś pustek wielkich
Słone strugi z lica płyną
We stworzeniach ziemi wszelkich
Gasisz płomień nim zasłynął

Ty historii jesteś świadkiem
Częścią życia człowieczego
Zakończeniem i upadkiem
Jednak po co i dlaczego?

Cały świat już ciebie poznał
Choć nie widział Ciebie nikt
I działania twego doznał
Przed nim nie ucieknie nikt.

autor

Piotr Bliźniakowski

Dodano: 2012-03-03 08:51:39

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie