O tym co boli

Złoty księżyc z litością się patrzy
Szepcze coś do rozgadanych gwiazd
Chichot w sercu znów słyszę
Czuję okropny na ciele żar skaz
Kropla po kropli spływa przez dłonie
Razem z uczuciem nicości
Z krwią cierpienia…
Rana po ciosie się skrywa
Ręka z bólu pobladła
W głowie myśli się kłębią
Pytanie o przyczynę nasuwa
Twarz ze zmęczenia opadła
Nadzieja niknie już krucha…

Choć przyjaciel za oknem
I mnóstwo serdecznych znajomych
Boję się prosić o pomoc
By po chwili szczęścia żal nie wrócił z powrotem
Bo po co żyć dla paru pięknych chwil
Po co starać się dla kilku serc
Po cóż myśleć o jutrze gdy…
Wciąż w szklanej beznadziejności się tkwi

Nie potrzebne też te słowa
Pisane dla nikogo
Mające pozostać cichą skargą…
Lecz do kogo…?
Wygasłe zmysły podpowiadają mi
Że skarga ta niekierowana do Boga
Lecz do mdłego życia
I do tego co uciążliwie boli
Do szkieletów za cienką ścianą
Też do złych słów
I dłoni widzianej przez chwilę
Co wieczór przedstawia

To nie jest śmieszne….
Ja nie żartuje!
Usta bez śmiechu dziś krwawią
Nie mając już siły
Nie mając perlistej nadziei
Mimo…
Mimo tych kilku płomyków na ziemi
Wyciskam z siebie parę szczerych słów
O których nikt nie wie
Których nie zrozumie…
Nie potrzebnie chyba patrzę za siebie
Zgasło moje światło…
Jedyne co mogę
To położyć się do kojącego snu…

autor

Klemcia

Dodano: 2006-12-21 19:06:26

Ten wiersz przeczytano 358 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie