Tysiące Wenus z Lausell

Dla tych co kochają..

Patrzę w obraz na niemej szybie
Na skraju pyłów i odmętów
Widzę szkarłatne, brudne ślepia
Grzeszące wśród jałowych prętów

I szepcą cicho stuletnie mury
Lecz nasze spojrzenia krzyczą
Prehistoryczne smutne bóstwa
Ja jestem waszą zdobyczą..

Wśród pól brzozowych i wąskich ścieżek
Zabijam ostatki wiary
I ciągle patrzę, przez kraty czuje
Bezkształtne z Dordogne ofiary

Kto jest ofiarą? Czy moje oczy ?
Czy jej wspaniałe dłonie?
Wszystkie podobne, a życia linie
Papilarne malują tonie..

Chciałbym zapomnieć o archetypie
Zaszyć się w twej jaskini..
Zamienić brudną, bezduszną cele
Na dotyk kamiennej chwili

I nie potrafię, i patrzę wciąż
W twoje szydercze oblicze
Zmieniają się twarze, uśmiechy serca
Lecz płoną te same znicze..

Uciekasz od drzwi? Idziesz już?
Jak smutne są pożegnania..
Płaczę bez Was, lecz z Wami też
Ze łzami czynię zmagania...

Dla tych co kochają do szuflady..

autor

mgorecki1988

Napisany: 2007-07-03 Dodano: 2007-08-30 00:44:49

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie