...

Nie chcę Cię przerazic, nie zamykaj się dla mnie, chcę Ci wytłumaczyć jak rzeczywistość kłamie i sprowadza człowieka do takiego owego momentu, że siedzi w kącie zaplakany, że nie potrafi wyjść z kolejnego zakrętu, z rozpędu biegnie by stanąć na przeciwko ściany i poczuć się całkowicie załamany.
Wracając do kłamstw codzienności zaczyna się niewinnie od ubarwiania szarości. Czując, że na coś masz przyzwolenie ulegasz nie jednej swej słabości. Oslepiasz się własną samoocena, rosniesz w siłę, uważasz że wszyscy cie docenią a w rzeczywistości jesteś w tyle.
Zaczyna się piekło, powolne staczanie. Proces, który ciągnie ciebie jak na skazanie. Wbite w głowę nowe wartości, przeistoczone marzenia rzeczywistość twą oszukuje lecz cienie nie zmienia.
Robisz okrutne rzeczy mimo swej świadomości, dazysz do czegoś będąc cały czas w gotowości by przeciwstawić się każdemu stawić czoła światu, by nie dopuścić do oskarżeń, by nie zburzyć twego nowego ładu. Lecz działania minęły się z celem, mimo że dazylas w zaparte. Szarości dnia codziennego ze złudzeń obdarte ukazały życie w innym pryzmacie. Uparcie się bronilas lecz ostateczne starcie przegralas na starcie.
Rzeczywistość omamila cie złudzeniami, wabila pięknymi słowami, kolorowymi obrazkami zachęcała a na samym końcu kopa w du.. dała.

autor

dziubek;*

Napisany: 2015-03-04 Dodano: 2015-03-04 11:52:24

Ten wiersz przeczytano 772 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie