***

Przez chwilę myślałam, że patrzę na jego twarz jak przez kalkę, przez którą prześwituje jej zapis -
to znaczy warstwy układane latami
które jak słoje drzewa świadczą o mijanym czasie
Zza radosnego koloru jego skóry przebijała blada starość
lecz o wciąż młodym uśmiechu

Zdarzyło się to przed dosłownie moment temu,
straciłam na chwilę uwagę i w jego twarzy odbił się
ten jeden dzień, obiad z przyjaciółmi
ktoś zażartował
mieliśmy już syna

Ale już wyjechał i znów byliśmy sami
nie mogę sobie przypomnieć, w jakim języku postanowiliśmy go wychować
a tu już samochód na podjeździe i podróż w przyszłość praca
gdy my na ganku przed domem z zastygniętymi dłońmi

patrzę na jego zmarszczki które wyraźnie rysują się w czytelne znaki
bruzda na czole, żłobienia na policzkach
cała ta wrząca rzeka czasu

przez jego ruchy widzę nasz karnawał życia
jego z początku blond potem białe włosy
i jeszcze gdy próbował ratować odpływającą młodość
co niespodziewanie rozbiła nam się o podłogę jak najzwyklejsze szkło

niedawno skoczyliśmy w tę młodość
jak w ciemną wodę
a ona przemija nam jak owa chwila nieświadomości
gdy zanurzamy ciało, sekundę przed wypłynięciem

lecz jeszcze teraz, pod wodą,
wstrzymując oddech
patrzę na jego zęby jak na skamieliny przyszłości
oczy oprawione w słoje czasu
pusty oddźwięk naszych kości
jak skrzek białych kamyków wtedy nad wodą w dwa tysiące piętnastym
kiedy miał takie jasne oblicze

czy moją przyszłość wróżę
-widzę tylko nieokreślony zarys możliwości w jego twarzy
kolorową rybę pod pierzyną piany
kręgi na wodzie
kamień który przepadł
jego skórę która stała się cienka jak papier
gdy traciliśmy tłuszcz i mięśnie
na niezasłużoną starość

autor

Zara Kałasznikowa

Napisany: 2015-10-09 Dodano: 2015-10-15 23:48:18

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie