B u r z a

ciemne ołowiane chmury
przywołały złowrogi wiatr
który wyrywał z ramion drzew – liście
wbijając ostre szpony w jego korę
kosił spróchniałe na swojej drodze
siejąc strach i zniszczenie wokoło
dewastuje dachy domów

wtem żylaste błyskawice
rozdarły z trzaskiem niebo
przerażenie i płacz
ludzie uciekają w panice
do pobliskich domów
ulicami spływają strugi deszczu
błysk i suchy trzask
piorun uderzył tuż obok w drzewo
stanęło w płomieniach
pisk i płacz dziecka
po chwili białe zmrożone kulki
wybijały szyby w oknach
włączone alarmy samochodów
podwajały dramaturgię strachu
burza w całej okazałości
odsłoniła swoje prawdziwe oblicze

niespodziewanie nastała cisza – ulga
wokoło tylko błoto i kamienie
potłuczone szkło i powalone drzewa
niesamowity obraz i przerażenie

wyjrzało słońce
z domów wychodzą ludzie
wielu nie pamięta takiej burzy
niektórzy muszą zaczynać
wszystko od nowa






29.05 – 31.05.2014.

autor

kazap

Napisany: 2016-04-18 Dodano: 2016-04-18 11:00:36

Ten wiersz przeczytano 1648 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie