Tytułaczka

Zagubiona dusza, dusza obłąkana
Oddzielone ciało, i jaźń oddzielona
Pierwsza lufka, tak z białego rana
Papieros, kawa, niestety świeżo nie zmielona

Wyższy poziom utrapień gnębi
Których sensu młodym tłumaczyć daremnie
Jak związki i ich przemijalność
Komu to niezrozumienie potrzebne

Etap w życiu, nie inaczej
Charakter ciężki, obarczony sukcesem
Bo przecież, a jak, ja wiem, a raczej
Z nieakceptowalnym przez ludzi marginesem

Się docierania, bo ktoś ma coś do dodania?
Krew z krwi, kość z kości, tyle samo złości
Jak ma serce nie cierpieć rozłąki...
Mój skarb, mój ideał, kwintesencja miłości

Drzewo ledwo posadzone, a już uschło, i stracone...
Niech się sami na błędach uczą swoich
Niźli uczyć się na błędach naszych mieli
Trudne życie było, nigdy gładkie
Oni wszystko tak łatwo by chcieli
Inaczej nie zrozumieją ani zrozumieć by nie umieli

I niby błędne decyzje sprzed laty
Serce z tą a nie tamtą, choć rozum mówił inaczej
I teraz przytula się syn do taty
Choć serce umarło, a rozum tylko płacze

autor

VenomPRO

Napisany: 2019-01-01 Dodano: 2020-02-21 23:46:58

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie