Ubrana w smutek

Ubrana w czerń wracałam
niezmordowanie do przeszłości,
smutek ukryty pod powiekami
gromadził potoki łez.

Na wzniesieniu, pod brzózką
pozostało na zawsze
osiemnaście wspólnych lat.

W niepamięć odeszły dni bez
słów, pozostawiając piekący
ból zmarnowanych chwil.

Niewypowiedziane czułości
pokutowały nocami rozdzierając
nagromadzoną tęsknotę.

Wyciągane nocami dłonie
do siebie, zastygły
na próżno w bezruchu.

Wspólny dom, tętniący
życiem zamarł z przerażenia.
Roczny synek rozkładał
rączki szukając ciebie.

Mówili, że najlepsze lata
w małżeństwie - to te przed
ślubem i po śmierci.

Nieprawda.

Wciąż szukałam tego środka,
który zabrałeś ze sobą.

Nawet urodzinowy bukiet
czerwonych róż, pozował
tylko do zdjęcia.





czarnulka1953
29. 11. 2012.

autor

czarnulka1953

Napisany: 2012-11-29 Dodano: 2012-12-02 00:32:12

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie