Ucieczka w trzech aktach...

Prolog:
Lepszy jestem!
A, że lepszy niż oni,
Więc zaczęli mnie gonić.

Akt I:
Widzę z tyłu
Te oczka szkarłatne,
Niby-cwane
Niby-niebieskie
Wzruszone do głębi.

Biegnę.

Nie rzucam słów
Na wiatr,
Choć wieje strasznie,
I dech zapiera,
Obumiera
Ta wspólnota.

Musi się najeść…
Mną.

Akt II:
Zgubiłem idee
Te szlachetne spłynęły,
Te wspaniałe-wyparowały,
Moje własne pozostały,
I cóż, że nie wierzę w religię?
I cóż, że za nic mam
Świata porządek?

Wybiegli przede mnie.

Omijam ich w pędzie
Łukiem szerokim,
W las gnam ciemny,
Zastanawiam się.

Akt III:
Ciemnością napawam zmysły,
Szalone ich krzyki już słyszę,
Marność czuję świadomością,
Niedoskonałość.

Zatrzymuję się.

Dno jeszcze nie należy do mnie,
Oby przetrwali.

Epilog:
Ciągle uciekać?
Powróciłem z twarzą w ich twarze,
Z bronią moją,
Widzę, że to ich koniec,
Nadchodzę wolno,
Nie wiedzą,
Że ich czas.

autor

Archangel

Napisany: 2009-06-06 Dodano: 2009-06-06 22:52:07

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie