Udręka

Krótko i na temat. Lubię.

No cóż w miłości bywają chwile udręki.

Miło było wrócić do Twojej poezji.

Cieplutko Cię pozdrawiam i życzę zdrowych i spokojnych
Świąt Bożego

Piękna mini, choć końcówka gorzka i cudna zarazem - to
pokruszenie i ślepota kreta, bardzo mi się takie
metafory podobają.
Pozdrawiam ciepło.

Świetna miniatura. Pozytywnie zazdroszczę. Pozdrawiam

smutno...

Bezgranicznie smutny, ale pozwolę się nie zgodzić -
człowiek który wie, że nie ogarnął wszystkiego, zna
swoje braki i wie co stracił, którego budzi sumienie
nie jest ślepy.

ale szkoda, że właśnie tak... to faktycznie udręka nie
dostrzegać...

Hmmm... "pokruszony czasem
odchodzę w cień" - wymowne. Smutne ale prawdziwe.
Serdecznie pozdrawiam

Tylko.....ta udręka? to męka?

Piękny! pełen miłości i nostalgii++++++

Pozdrawiam serdecznie:)

Chowanie głowy w piasek nic tu nie da, ucieczka też
nie jest wskazana. Wiara i pozytywne myślenie potrafią
podnieść na duchu i sprawić że życie nabierze kolorów.
Pozdrawiam :)

prawdziwa udręka,
patrzeć i nie móc
brać na usta
słowa żarliwe.
Wiek nie jest przeszkodą.
Pozdrawiam:)

ładnie opisana udręka - pozdrawiam:)

Prawdziwa to udręka
kiedy oczy chcą
a ciało nie słucha