Ufam

Łąki pociemniały szumiącą zielenią.
Uciszam myśli, niech śpiewają we mnie
I każdą tęsknotę w wiarę przemienią,
By się ziściła, nie śniła daremnie.

Czas ruszyć przed siebie, niech mnie wiodą nogi
Pośród bezdroży i wądołów życia.
Zamykam oczy, w sobie szukam drogi.
Dokąd mam iść – nikogo nie pytam.

Za rękę z wiatrem, by doścignąć chmury,
Ufając gwiazdom – zawalczyć ze strachem,
W wielką przygodę dzień zmienić ponury,
Zachłysnąć się życiem pod błękitu dachem…

Że szczęście swe znajdę - odważnie w to wierzę,
Choć przyszłość znasz tylko Ty, dobry Boże.
Posłucham serca, ono mnie nie zwiedzie.
Jutro marzeniem jak kluczem otworzę.

autor

enigmayic

Napisany: 2015-05-27 Dodano: 2015-06-14 11:06:24

Ten wiersz przeczytano 1115 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie