Ukajam się

dla przyjaciółki z przeprosinami

Cały czas trzymam w garści siebie
i przez cały czas gdy bawię się tym wachlarzem
ktoś używa tego narzędzia
tej rury wiodącej do kanalizacji świata
runy, ruiny -
a gdzieś tam budują nowe kościoły, przybytki rozkoszy i złudzeń
gdzieś nowe arterie przebijają się przez gąszcz
arterie muzyk jednoczących pokolenia, ulice, pary
ludzi obcych sobie, o nieznanych całkiem cechach,
oddzielonych tylko barierą powietrza
i źle lub dobrze wyciągniętej karty
głupiego i mądrego popchnięcia przez ojców

patrząc w lustro ja przynajmniej nie wiem kogo zobaczę
coś strasznego
fluktuacje świadomości
która jest raz cała bólem, raz wspomnieniem, raz brudem
raz planem dożywotniej wdzięczności
dla wesołej wdówki
kiedy indziej przygodą morską domowego roztocza
modalności i reorganizacje
spacer po linie

płacz przecina krtań i rozjaśnia myśl
innym razem spada na kark jak ołów wypędzając duszę
jakaś zadawniona zemsta chwyta obiadowy nóż
lata wrednego nieżycia i niewyżycia
codziennej niewolniczej ofiary niewdzięcznej
egoizm niedoceniania - męska specjalność
Aż wstyd że tak nienawidzi i topi się w wódce i prochach
Ale to wszystko tylko jego sprawa prywatna

Lecz jako strumień i koryto skierowane przez Los nigdzie - śpiewajmy razem
kupujmy razem, róbmy to co się da robić wspólnie
niech ogień wypali rany - Nie chcę waszej śmierci - mówi Bóg
Omijajmy oszustów w czerni i bieli, omijajmy gniew i strach
Pójdźmy zobaczyć morze

autor

Belamonte

Dodano: 2010-02-28 12:46:28

Ten wiersz przeczytano 804 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie