Ukojenie

Otworzę brame wszechświatów
I wyrwę duszę z zaświatów
Nieziemski podół to nie zabawa
Niebezpieczny niby gorąca lawa

To purpura zachodzącego słońca w blasku
I wzburzonej morskiej fali wrzasku
To żelazne wrota otchłani piekła
By gorzka słodycz nie uciekła

Brak jest ciszy i spokoju błogiego
Brak szacunku i zrozumienia ogólnego
To pustka co wyrocznią się stała
Ta czarna rozpacz wyrok mi dała

Nie czas po temu odpowiedni
Nie my sami, nie my jedni
Jeszcze ześmy nie doszli do tego
By uznać, że życie to coś dobrego

autor

maja1963

Napisany: 2000-04-01 Dodano: 2005-07-28 15:51:53

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie