Ukrywając się...

Spośród fal spienionych wydobyła radość
Spośród gór pofalowanych wydobyła spokój
Spośród błękitu nieba otoczke dla swych źrenic
Spośród zbóż złoto dla włosów swych
Narodziła się...
I krokiem niepewnym dążyła przed siebie...

Między uśmiechem na jej twarzy
a łzą spływającą po policzku
Ukrył się ból istnienia.

I pod powieką wspomnień nadal cierpiąc
Wykrzywiła usilnie usta na kształt uśmiechu
Lecz ani fale ani góry już jej siostrami nie są.

I tylko Eros z zatrutymi strzałami
Jej bratem.

W kamieniu wykuty obraz cierpienia
niemożliwy do wykruszenia...
Nadał kształt jej duszy.

I znów się narodziła...
W bólach i łzach spopielałych
Zastygła.

Otoczona murem z lodu
Brnie przez kraine chłodu
jak śniegu królowa...

Biegnie przed siebie
Nieświadomie szukając zapałki
By znów wzniecić ogień namiętności.

...Karolinie...

autor

Tysia

Dodano: 2004-08-25 09:29:52

Ten wiersz przeczytano 402 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie