Ułan

Ułan
niezbyt ubogi
szlachetny panicz
waleczny i mężny
jego serce tak bardzo długo samotne
stęsknione za prawdziwą miłością
W końcu odnalazło co spragnione.
----
Waćpani
co, żeś omdlała.
Trzymam twą długą suknię.
Czerwoną jak maki rozsiane w polu
zdradź miła twoje imię.
A opowiem ci.
Jak przebyłem świat.
Wsiądź, że na mego konia.
Droga damo
Pozwól mi, poprowadzę.
----
Naucz mnie znów kochać.
Bo widziałem.
Tylko bijące się miecze
wróg nie był przyjacielem.
A przyjaciel wrogiem
ich nienawiść przerażała.
Wybacz, że płaczę.
To silniejsze
A tam było niewskazane.
----
Dzisiaj niewolnik twej miłości
jutro kochanek
na łożu róż
obsypanych białej pościeli.
Każdego dnia ucałuję.
Jej delikatną dłoń
by szczęśliwa była.
Gdyż to cenny dar.

Autor wiersza Damian Moszek

autor

Damian Moszek

Napisany: 2023-08-23 Dodano: 2023-08-23 11:13:11

Ten wiersz przeczytano 809 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie