Umarły nasze dni

Widzisz?
To mgła oplotła nas,
byśmy nie mogli znaleźć naszych rąk,
dotknąć dłońmi naszych lodowatych serc.

Widzisz?
To gruz,
domu, który mógł być nasz,
domu, który runął zanim powiedzieliśmy sobie „tak”.

Widzisz?
To mrok otula nas,
byśmy nie mogli dostrzec blasku słońca,
które odlicza radosny czas.

Widzisz?
To poranek jest
Zabija nas, nie daje spać,
rozplata dłonie, nie pozwala widzieć gwiazd.



Widzisz?
To fałsz.
Topimy się w nim

Widzisz?
To raj.
Nigdy nie będzie nasz


Widzisz?
To my.
My, którzy żyjemy tak jakby ścigał nas los,
przeklinał Bóg.


Widzisz?
To ty.
Ty, który jesteś nieszczęściem mym.

Widzisz ?
To ja.
Ja, która jest udręką twą

Widzisz?
To ty.
Ty, który jesteś życiem mym.

Widzisz?
To ja.
Ja, która jest uśmiechem wszystkich twoich dni



Widzisz ?
To my.
My, którzy uciekamy od siebie.

Widzisz ?
To my.
My, którzy nie umiemy bez siebie żyć.

autor

Akasha Morrori

Dodano: 2006-05-16 10:18:04

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie