Z umiarem nie umiem

"Z umiarem nie umiem".
28.02.2021r. niedziela 15:25:00

Z umiarem nie umiem,
Bo bije mi!

Ja robię na 1000%,
Albo w ogóle.

Pełne zaangażowanie
No i stąd też odbija mi.

Albo zyskam wszystko,
Albo stracę wszystko
No i czy mi w końcu coś wyjdzie?

Snooker,
A wszystko już było.

Alpejskie, kolarze i inne,
A wszystko, by szukać ciszy.

Jej nie ma.

Zawracam na maksa sobie głowę,
By nie myśleć.
Oszaleć można.

Przekroczony kres,
Gruntu, ani punktu podparcia już nie ma.

Wyrwać się,
Tak jakby w kosmos
I mieć odlot radości,
Że coś się kurde w końcu udało.

Obłęd, samotność, paranoja
I wściekłość na własną egzystencję.

Za jakie grzechy przodków?

Modlić się możesz
I tak wszystko idzie w innym kierunku.

No, ale jak przesttać się modlić?
Przecież to prawie już
Trzydziesto trzy letni czas próby.

Groty czasu nie tylko w śnie mnie dosięgają,
Na jawie ten cholerny obłęd.

Gdy się uspokoisz
I nie targają Cię te nerwy
To znów pojawia się czynnik zapalny.

To już nie powrót do beznadziejnego
Punktu wyjścia,
Ale pogorszenie już i tak obłędnego stanu.

Co bym nie napisał,
Co bym nie powiedział,
Albo jakbym nie milczał,
Jakbym nie siedział,
Co bym nie robił lub nie robił
Jest źle!

Niech mi w końcu wyjdzie
To na co czekam.
Panie Boże Ty wiesz,
Że w mniejszym stopniu dla siebie
Niżeli dla innych to robię.

Chcę zadziałać na większą skalę
I mieć życiowe rachunki wyrównane.

Miło, że jesteście w tym beznadziejnym czasie.

autor

AMOR1988

Napisany: 2021-02-28 Dodano: 2021-02-28 15:43:20

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie