UMYKAJĄCY CZAS

Z kryształu lustra spogląda na mnie
Kobieta w aurze jesieni życia.
W jej twarzy widać minione lata,
Lecz w duszy tyle ma do odkrycia.

W kącikach oczu śmieją się zmarszczki,
Podbródek także nieco już opadł,
Ręce usiały brązowe plamki
I suchą skórę cellulit dopadł.

Talia, co niegdyś wiotka jak trzcina
Mogła się w dłoniach chłopaka zmieścić,
Od dawna wymiar osy straciła.
Dzisiaj już w elce nie chce się mieścić.

Pod farbą sprytnie siwiznę chowa,
Twarz grubą warstwą kremu odżywia,
Wszystko dlatego, że bagaż czasu
Przed środowiskiem skrzętnie ukrywa.

Która z nas bowiem mając półwiecze
Do swej słabości łatwo się przyzna,
Że chociaż ciało wyraźnie więdnie
W marzeniach ciągle mieszka mężczyzna.

Nie łatwo przecież publicznie wyznać,
Że kiedy nocka ciemna zapada,
To w sny różowe, tak jak w młodości
Czarny król pików cicho się wkrada.

I tak jak dawniej garnie w objęcia
Tę talię, która wcięcie straciła
Przyciszonymi słowami szepcząc,
Że każda zmarszczka jest mu wciąż miła.

Czy któraś wnuczka dałaby wiarę,
Że tachycardia babci serduszka
Nie jest wynikiem niedotlenienia
Lecz snów efektem, gdy wstaje z łóżka.


tachycardia - łacińskie określenie na przyśpieszenie czynności serca

autor

Barbara Ponikarczyk

Napisany: 2008-11-17 Dodano: 2008-11-19 00:03:09

Ten wiersz przeczytano 1507 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie