Unicestwić ambicję.

Naćpana iluzja - przeklęta
wbija w zmysły, zanikające
dźwięki;
szepty niczym kameleon.
Słyszę jak drgają Jego powieki;
trzęsą usta w potrzasku czasu.
Z zastygłego szronu lodu
przemieniona w popiół,
jak wróg mój w nicość.
Wypijam alkohol ambicji końca
aby nie zerkał w me oczy
- płacząc.
Proszę o Niego.
W zardzewiałym dystansie dysząc.
Krople Jego potu połknąć.
Żyć wiecznie.
Mój oddech zdławię w klatce.
Zabić w myśli ambicję płaczu.
Kochać.

autor

Hekate

Napisany: 2008-02-27 Dodano: 2008-03-10 15:29:43

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie