Upadły anioł

Nie potrafię dziś odnaleźć drogi ,
Ciernie oblekły me serce, coraz bardziej zwężając uścisk,
Kładę się spać z myślą o nowym dniu,
Co dziś zepsuję? Co złamię i zniszczę?
Jestem imitacją człowieka,
Upadłym aniołem, któremu obcięto skrzydła,
Nie potrafię się podnieść, sama zadając sobie ból...
Samookaleczenie ze złamanych serc i zdeptanych uczuć,
Moja marna egzystencja ogranicza się do bezowocnych prób lotu...
Boże... powiedz, że potrafię kochać...
Zbierz rozsypane, pogubione w otchłani czasu, pióra,
Sklej sokiem Twej miłości,
Ogrzej oddechem nadziei,
Dotykiem miłosierdzia spraw, by znów zaczęły latać,
Aby upadły anioł podniósł się z owianych chłodem obojętności kolan,
Wzbił w powietrze nasycone Twoim dobrem,
Nie zostawiając za sobą decymetrów sześciennych zaufania, oddania i miłości,
Rozlanych na zimnym bruku niespełnienia,
Zerwij pętlę, która tak boleśnie ściska me serce,
Ono z każdą kroplą traci wiarę w siebie,
Tak bardzo się boję, stojąc na krawędzi dni...
Ty możesz wszystko, Boże mój,
Nawet upadłego anioła przywrócić do życia...
Pomóż mu: Pomóż mnie...

autor

Biscaya

Napisany: 2007-10-28 Dodano: 2007-12-27 14:03:04

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie