Uparta dusza

Wiersz zainspirowany szalenie traumatycznymi przeżyciami.

Moja dusza zwinęła się w kłębek.
Piszczy, kwili, krzyczy, skowycze,
wije się w konwulsjach rozpaczy,
wali łbem o ścianę mej cielesnej powłoki.
Boi się złowrogiego Ja, które
nieprzyjemnie nad nią chichocze.
Podchodzi do niej i patrzy się
na nią wyłupiastymi ślepiami.
Biedna duszyczka pobladła jeszcze bardziej.
Moje Ja nie chce jej puścić, moje Ja ma swoje
zasady i nie pozwoli niesfornej duszyczce opuścić
ciała śmiertelnika, który jest na skraju dwóch światów:
materialnego i świata duchów.
Niebieskie bramy otwierają się. Św. Piotr dzwoni kluczami.
Dusza próbuje wymknąć się, moje Ja zastawia ją swoim ciałem.
Dusza już nie ma sił stawiać oporu upartemu Ja.
Stapia się z ciałem nieszczęsnego śmiertelnika.
Św. Piotr machnął kluczami i schował się w niebieskiej komnacie.

Duszo, ma duszo, niewdzięczna duszo,
dlaczegóż chciałaś mnie opuścić. Zraniłaś mnie dogłębnie.
Nie wybaczę!

autor

RozmarzonaDusza

Napisany: 2008-01-01 Dodano: 2008-04-11 21:42:29

Ten wiersz przeczytano 1009 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie