Urodziłem się dzieckiem…

Urodziłem się dzieckiem.
Z marzeniami, miłością.
Z wiarą…
Z wiekiem obojętniałem.
Stałem się trupem.
Żywy i martwy.
Jestem tylko cieniem człowieka,
którym byłem kiedyś.
Z każdym dniem umieram coraz bardziej.
Coraz szybciej.
Nie mając celu, odrzucając miłość innych.
Dawno bez ojca, od niedawna bez matki,
z siostrą, której nie potrafię zrozumieć.
Nie chcę zrozumieć.
Nie potrafię kochać.
Nie chcę kochać.
Żyję…
Z przyjaciółmi,
którzy nie są moimi przyjaciółmi.
Ze sobą –
Z kimś obcym, którego też,
a może przede wszystkim,
nie rozumiem.
Błądząc każdego ranka i szukając
miejsca w życiu.
Z nadzieją, że coś się wreszcie zmieni.
Użalając się nad sobą,
ale nie płacząc.
Gdyż byłoby to sztuczne…

2002

autor

dawidny

Napisany: 2002-01-01 Dodano: 2016-09-25 10:31:19

Ten wiersz przeczytano 424 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie