Utracony spokój marzeń

Błogi spokój, jak miło, znów śnić na jawie
Liczyć małe białe chmurki i leżeć na trawie…
Wymykać się po cichu w swój świat baśniowy
Czuć na swej twarzy ciepły deszcz majowy
Cisza, a w niej słychać tylko wyobraźni dzwonki
Rozbudzone, grają lepiej niż leśne skowronki
Strumyk marzeń wije się pomiędzy snami
Szepce mi do ucha, że jesteśmy sami…

I nagle czyjś krzyk mi duszę okropnie rozrywa
Budzi zmysły uśpione, ciszę, spokój przerywa!
Nie czekając na mój odzew, cios za ciosem pada
Wściekłe oczy sypią skry, płynie słów gromada
Co upadnę, to znów wstaję, to mnie nie pokona
Prędzej oddam niż ulegnę niż poniżona skonam
Wszystko we mnie się buntuje, bunt mi sił pomnaża
Rozum nagle się klaruje, mój gniew obnaża
Nikt nie będzie burzył piękna, harmonii, spokoju
Nikt nie może siać w mej duszy ziarna niepokoju!
Nie zasłużyłam, niesprawiedliwość wokół mnie wyrasta
Nie zawiniłam, czyjaś złość jak chwast mnie dorasta
Ale jestem mocna, swoją godność do końca zachowam
Burza odeszła, zaświeciło mi słońce – wygrałam

I znów spokój, jak przyjemnie leżeć na trawie
Obserwować chmury, marzyć, śnić na jawie
Lecz czuję jak chłodny wiatr mi w twarz wciąż dmucha
Zaraz rozpęta się kolejna straszna zawierucha!
Już nic nie będzie tak jak dawniej…

autor

atlanta

Dodano: 2004-05-11 18:54:50

Ten wiersz przeczytano 773 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie