Utrata

Kiedy fale się wznoszą nad brzeg oceanu,
Powietrze pachnie świeżo, wiatr we włosach wieje,
Słychać przedziwne szumy, jakby łotr się śmieje.
Jak gdyby łka parobek, co bez ziemi łanu.

Jakiś dziwaczny człowiek, tuż zza parawanu,
Słucha stłumionych dźwięków, zaraz osłupieje.
Słyszy nieżywą żonę, po chwili trzeźwieje.
Odparłszy to złudzenie zapłakał wśród żalu.

Gdy piękno chwil ucieka, gdy nie ma połowy,
Połowy, która kocha, która wie i czuje.
Pustka ogarnia serce, wdziera się do głowy.

Tam szuka ukojenia, tam wnętrza plądruje.
Wierci dziurę ta miłość, jej świat kolorowy,
Który w moment poszarzał. Sensu mu brakuje.

autor

SIELEC

Dodano: 2008-08-07 13:07:52

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie