Uwięziony

Choć jestem mały, słaby, zmęczony
a na mej twarzy rysuje się smutek gładko
tak samo jak ja ludzi miliony
czekają w cieniu, aż pojawi się światło

Ta jasność nadzieją niech zarazi przyszłość
bo teraźniejszość to piekło piekła
wtedy kolorów nabierze rzeczywistość
i skończy się ta tułaczka wściekła

Co nic nie daje tylko odbiera
i tak już bez serca i zaraz bez duszy
czarne żniwo zbiera jak cholera
w środku nocy nagle budzi

potem do rana zasnąć mi nie pozwala
bijąc się sam na sam z myślami
i choć niewiem jak człowiek się stara
czuje jak by go związano pętami

autor

JaDawid

Napisany: 2008-01-17 Dodano: 2008-01-29 08:34:32

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie