Uwolnienie

dla Uli

w powiciu pisklęta umysłu
w koników koniczynie

staro nowy
widzę psa
wylew uczuć na wracającego od tysiącleci Pana

brzoza woła chmury i biel śniegu
w czerwcu
pająk światła w trawie
płatek śniegu

pod gniewem zieleń
grzejąca szklanka
ona trzyma ją na uwięzi - tą barwę
grzeje bo na mnie się nie rzuci

więc prowokuję jaskółkę
niebacznym słowem
bardzo bacznie

jaskółka weszła w kobietę
a potem wsiadła w samochód
i uciekła
wszystko jest we wszystkim
wszystko jest ciągłością

trochę to straszne jak W milczeniu owiec
odjeżdżać furgonetką w przyspieszonym tempie
nie nie, to podróż ucieczka z domu
dla upośledzonych po paczki nad rzeką
paczki pełne gór, chmur, welonów...

podróż przedślubna
podróż poślubna
podróż przed życiem
po życiu
w życie
w sen
w...

jestem jakimś przekaźnikiem
ale znikąd donikąd
energii przepływem
granic zbawicielem
wielu miejsc weselem
wzmocnieniem
wszystko jest we wszystkim
wszystko jest ciągłością

zanikające ja
budzące się
pająk czuły i wrażliwy
i pająk mokry, chory, lądujący w dole
w pustkę swego zapadnięcia
ciągłość, opoka bez opoki
nowe uspokojenie po lekach

po operacjach ludzie
bredzą
ja rozumiałem przez to
utożsamienie z obcym Bogiem
zamieszkanie poza sobą
wyjście poza swój obłęd
w obiektywność mnie samego
pokątny sposób na przetrwanie
nie, odbiegłem za daleko od jaskółki
wszystko jest we wszystkim
wszystko jest ciągłością

i jaskółka czarna na korze brzozy
krawat na szyi nieboszczyka
łabędź na tle kopalni węgla
nie, jaskółka biała jak ręka Murzyniątka
na korze brzozy, na śniegu

to ja i ona - ciągłość
naprawdę z jej lotem
z pewnymi kolorami zachodu
z uśmiechami i walką reprezentantów życia
paroma słowami, sytuacjami, gestami
trzymamy poza zanikiem, jeszcze długo poza
naprawdę
z pięknem chwili przemiany ciągłości

gdy byłem mały chciałem prowadzić samochód
nie myślałem że moja mama jest taka piękna
chciałem rozmawiać z Bogiem jak równy z równym
być tylko ciałem wśród języka ciał,
roześmianą nastolatką, jej chłopakiem w niej
i teraz to się spełnia, pomagają mi pamiętać
starzy przyjaciele, ciągłość, choć spotkałem niepotrzebnie
pożeracza snów

jednak pajęczyna
porywają
naiwnym patosem, odblaskiem wieczności
w taniec
otwierają się, czynią swoim
ta iskra w nich
wraca, ucieka, osamotnia, oczyszcza
dlatego jesteś poetą
czuwasz, robisz szkice wdzięku

zjadacze snów tego nie mają
tylko snów czciciele i nosiciele
co śnią nieskończoność żądz, rozumu, strachu
wolę przetrwania ma każdy element, nawet miłość
ale to wieczny taniec gwiazd
iskro, niech cię nie zdusi anioł śmierci
doczesność

otwieramy ręce i ta co uderzyła się łebkiem w szybę u babci
czarno biała niesiona chyba na pogrzeb z tatą
budzi się i wzlatuje w błękitne niebo, do innych jaskółek
jak nagle, jak pięknie, jak szczerze, jak prosto
na zawsze

autor

Belamonte

Dodano: 2011-12-27 20:06:22

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie