Wampir

Wysysaczą ludzkiej krwi....

Zimna, cicha ulica.
Zbłąkane dusze poszukują raju.
Porzucone serca biją w jednm rytmie.
I w chwili gdy księżyc zza chmur się wyłonił ONA przyszła. Cicho.
Zagubione spojrzenie szuka ofiary.
I w końcu jest - wybranek.
Zimnokrwista Pani podchodzi.
Jej Życiodajny człowiek upada na bruk czując na twarzy łzy anielskie.
Jeszcze tylko chwile - szepce wampirzyca.
Dwa smukłe palce musnęły o szyję.
Trzeba znaleść tentnice.
Po chwili czuje pulsującą siłę.
Szkoda, że trzeba będzie tak pięknego kochanka życia pozbawić.
Wbiła zęby. Pije.
Jakaż ta krew słodka! Jakaż to radość dla wampirzego podniebienia!
Żegnaj, kochanku.
Odrywa się od szyi. Spogląda nań.
Jezcze się w nim tli ogień życia. Jakiś niewielki płomyczek.
- Moja, Ty wampirzyco- szepce kochanek
- Moja najmilsza, ukochana, słodka niczym krew, Damo- dyszy ofiara
- Moja Pani Zimnokrwista. To Ty. Moja wampirzyca i kochanka. Moja miłość....
I wtedy słowa giną. Wystarczyło jedno naciśnięcie spustu, by duszę kochanka pobłogosławić.

Dla Any na cześć Księżniczki Moniki.

autor

Ewunia

Napisany: 2006-01-14 Dodano: 2006-01-14 12:43:40

Ten wiersz przeczytano 1428 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie