Wariacja na temat pewnej miłości

Pomimo szybkiego cofania się w czasie,
dzieli mnie od ciebie jeszcze tyle lat.
Moja dotychczasowa teraźniejszość stała się już dawno przyszłością,
zaszła za widnokres
jak jarząca się na czerwono łuna.
Wiem, że jestem ptakiem z rozpostartymi skrzydłami,
lecz nie wiem, co jest przyczyną tego nagłego pędu,
który trwa już przeszło wiek.
Pamiętam jak przez mgłę ten błękitno-jaskrawy błysk,
po którym nie zdołałem się już wybudzić.

Umarłem?
Uruchomiłem nieopatrznie maszynę czasu?

Pomimo zawieszenia, gdzieś pomiędzy,
wiem, że jestem coraz bliżej twojego świata,
który nawet nie jest realny,
tylko zapisany na kartach XIX-wiecznej powieści.
Rozminęliśmy się w czasie,
ale teraz do ciebie płynę, frunę…jestem coraz bliżej ciebie,
coraz bliżej…

Zostało jeszcze tylko sto lat…

siedemdziesiąt

pięćdziesiąt

dwadzieścia

dziesięć

pięć

cztery

trzy

dwa

!…

…z początku niczego nie dostrzegam,
ale po chwili widzę kłębiącą się wokół gęstą mgłę,
która opływa enigmatyczne, wielobarwne kontury…
wszystko powoli się urealnia,
nasyca do głębi…

...

Stoję na piaszczystej ścieżce, co rozdziela falujące łany zbóż,
słońce wyłania się ostro spoza białego obłoku.
Stoję sam, wokół nikogo i nic, tylko ogromna,
żółto-niebieska przestrzeń.
Jakiś ptak zagwizdał gdzieś przeciągle, zabrzęczała
przelatująca pszczoła…

W którą stronę iść? Dokąd?

Lecz oto dostrzegam ciebie na skraju.
Idziesz w moją stronę, w żółtawym pyle nadciągającym z pól.
Jesteś coraz bliżej. Jesteś tuż!
Na głowie masz dziurawą, związaną pod brodą chustkę,
a na ramionach stary, biedny płaszcz.
Stajesz przede mną, zakrywając przez chwilę swoje usta dłonią,
zakrywając swój krzyk i płacz.

Wyciągasz do mnie kruche, drżące ramiona.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=bAg3x3WoVks

autor

Arsis

Napisany: 2016-06-06 Dodano: 2016-06-07 01:21:51

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie